Dün bir arkadaşımdan sürekli neşeli olunması gerektiğini duydum.İnsan zor durumlarda da her zaman gülümsemeliymiş.Herşeye rağmen bir kahkaha patlatmalıymış.Bence biraz mantıksız.İnsan her durumda mutlu olmayı beceremez ki...Kendini zorlasa da olmaz bence.Sonuçta insanın karşısına hep keyifenip de bir çay alıp izlenesi olaylar çıkmaz.Mesela ben D&R'ye gidip eli boş dönünce çok üzülüyorum.Ya da sürekli kız kardeşimle kavga etmemiz beni çıldırtıyor.Nedense sürekli mutsuzum,artık daha fazlası olmaz derken bir bakıyorum daha beteri ile karşılaşıyorum.Hani Pucca günlük falan varya hani şu buram buram atıptutma kokan.Hıh işte onlardan değil benim blogum.Pek kimse de takip etmiyor zaten.Sadece içimi döküyorum.
Neyse konuma geri döneyim.Mesela tüm yıl Kocaeli diye tutturmuş olmama rağmen şimdi ne hissettiğimi bilmiyorum.Örneğin Kocaeli'den Hatay'a geldikten sonra çok şey değişti.Bir düzen kurdum orada.Şimdi önemsediğim ya da hayatıma girmesine izin verdiğim insanlar var.Ne kadar önemsediğimi tam olarak bilmesem de benim için değerli oldukları kesin.En azından bana hissettiğimden daha değerli olduğumu anlattılar.Öyle beni karşlılarına alıp değil.Bir omuz ya da göz yaşı silecek bir mendil.Ha bunu yapan sadece birkaç kişiydi.Ama o bir kaç kişinin ömürüm boyunca yanımda olmasını istiyorum.İstanbulda,Kocaeli'de...Bir Alo ya da sms uzakta...
Demek istediğim sürekli Pollyanna'cılık oynamaya gerek yok.Ne hissediyorsan osun.Ben ağlarken kahkaha atmam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder