Bugün kız gördüm, konuşmuyordu. Yaşıtlarına göre çok suskun, köşeye kıvrılmış, elinde tepsi. Halbuki kalabalık bir aile, her kafadan ses, curcuna, rabarba. Niye o kadar sessiz olduğunu sordum, kimsenin beni dinlemek istediğini sanmıyorum dedi, belki biraz daha az edebi bir dille ama mahcup, pırıl pırıl, kızçocuk. Dışlandığı için içlenmiş gibi. En yakınları hayattaki en'lerden bahsederken onu unutmuşlar, ilk ve tek'lerden söz ederken onu atlamışlar gibi. Salt ihmal ve gözardı edilmiş, kıymeti azaltılmaya çalışılmış, "amma kafa ütüledin" denip savuşturulmuş, "senin lanetli dudakların bizim temiz kulaklarımızı tırmalayamaz" söylenip susturulmuş, adeta diri diri gömülmüş gibi bugün kız gördüm.
